Geçen gün minibüsteyim. Tıngır mıngır giderken, arkamda oturmakta olan genç çift sonraki durakta inmek için ayağa kalktı. Koltuktan kapıya mesafe taş çatlasın 1,5 metre ve çocuk arkasındaki kızı üç defa kontrol etti. Kimileri bu davranışı kıskançlık, aşırı sevme ya da tacizden koruma vb olarak değerlendirebilir. Bence yanılıyorlar.
Bu daha çok sahiplenme, ama bir malı sahiplenir gibi sahiplenme. Başka kimse görmesin, izlemesin, süzmesin gibi bir şey. Nihai amaç kızın esenliği değil, aksine tam bir ben-merkezcilik, hatta bencillik.
Genç kıza söylemek isterdim: tez zamanda yanındakinden kurtul, geç olmadan. Söylemedim. Söyleseydim kaale alır mıydı? Bilmiyorum. Bildiğimse şu; Anadolu kadını kıskançlıkla sahiplenmeyi birbirinden ayıramıyor. Erkeğin kendisini kollamasını, kısıtlar koymasını bir sevgi belirtisi olarak kabul ediyor. Ve yüzlerce yıllık trajedi devam ediyor.
Şimdi diyeceksiniz ki bunun Özgecan'la ne ilgisi var? Doğrudan yok, ama saldırganıyla var. Karşımızda yine çok seven bir erkek var. Karısı boşanmak istiyor fakat tehditler yüzünden davayı geri çekiyor. 1-2 ay sonra da malum saldırı olayı gerçekleşiyor.
Demek istediğim, aslında failleri olay meydana gelmeden biliyoruz. Hepimiz çevremizdeki kokmuş ve kokuşmuş sebzelerin farkındayız. Yalnızca bekliyoruz ve serseri mayınlar gibi bir ona, bir diğerine çarpıyorlar. İzliyoruz onları, televizyondalar; hamileyken dolaşmayın diyorlar, bohça gibi sarın kendinizi diyorlar, kodum mu oturturum diye övünüyorlar, evlilik yaşının 10'a düşmesini istiyorlar, analarının diz kapaklarından tahrik oluyorlar. Ahlâksızca, arsızca, yüzsüzce, küstahça açıyorlar ağızlarını pahalı protezlerini seyredelim diye ekranlarımızdan. Bize barış ve sevgi dininden bahsediyorlar kafalar koparken. Aileden dem vuruyorlar cennette yüzlerce huri vaadederken. Ve ahlâksızlık "Allah Allah" naralarıyla saldırıyor hergün, Özgecanlar birer birer düşerken.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder